பொறுமை (Patience)
என்பது துன்பம் ஏற்படும்போது உணர்ச்சவசப்படாமலும்,
கோபம் கொள்ளாமலும் இருக்கும் மனநிலையே..
சகிப்புத் தன்மை, நிதானம், அமைதி, சிந்தித்தல் ஆகிய படிநிலைகளைக்
கடந்தவர்களே பொறுமைசாலிகள் எனப்படுவர்.
நிலையின் திரியாது அடங்கியான் தோற்றம்
மலையினும் மானப் பெரிது -124
எந்த
நிலையிலும் தன்னிலை மாறாமல் அடங்கியிருத்தல் மலையை விடப் பெரியது என்கிறார்
திருவள்ளுவர்.
சிறியோர் செய்த சிறு பிழையெல்லாம்
பெரியொர் பொறுப்பது கடனே
என்றார் அதிவீர ராம பாண்டியர்.
பிறர் தன்னை உயர்த்திப் பேசும்போது
வெட்கப்பட வேண்டும்
தன்னை விரும்பாதவர் இகழ்ந்து
பேசும்போது பொறுத்துக் கொள்ளவேண்டும் என்றுரைக்கிறார் நல்லாதனார்.
பொறுமையை இழப்பது என்பது போரில் தோற்பதற்குச் சமமானது
என்றார் காந்தியடிகள். அவரது அகிம்சைக்கோட்பாட்டின் அடிப்படையாக அமைந்தது பொறுமை
என்பதை நாம் உணரவேண்டும்.
இளங்கன்று பயமறியாது, மடியிலே பயமிருந்தால் வழியிலே பயம் இருக்கும்,
அரண்டவன் கண்களுக்கு இருண்டதெல்லாம் பேய்..
என்று அச்சத்தைப் பற்றி பழமொழிகள் உண்டு.
தொல்காப்பியர் உடல் மொழிகளை எட்டுவகையாக
மெய்ப்பாட்டியலில் பிரித்துரைக்கிறார். அவற்றுள்அணங்கு, விலங்கு, கள்வர், இறை என்ற நான்கு காரணங்களால் அச்சம் தோன்றும் என்றுரைக்கிறார்.
திருவள்ளுவர் தீவினையச்சம்,
அவையச்சம் என்ற இரு அதிகாரங்களில் அச்சம் குறித்து குறிப்பிட்டுள்ளார். அறிவுடைமை
என்ற அதிகாரத்தில்,
அஞ்சுவ தஞ்சாமை பேதைமை அஞ்சுவது
அஞ்சல் அறிவார் தொழில். - 428
அஞ்ச
வேண்டிவற்றுக்கு அஞ்சுதல் அறிவுடையோர் செயல் என்று குறிப்பிடுகிறார். உட்பகை என்ற அதிகாரத்தில்,
வாள்போல பவைவரை அஞ்சற்க அஞ்சுக
கேள்போல் பகைவர் தொடர்பு. - 882
வாள்போன்ற வெளிப்பகைக்கு அஞ்சவேண்டாம்உறவுகள்போன்ற உட்பகைக்கு அஞ்சுக என்கிறார்.