திருக்குறள் - அதிகாரம் - 131. புலவி

புல்லா திராஅப் புலத்தை அவர் உறும்

அல்லல்நோய் காண்கம் சிறிது. - 1301

ஊடல் கொள்ளும்போது தழுவாமல் அவரை சிறிது துன்பம் செய்வோம்

உப்பமைந் தற்றால் புலவி அதுசிறிது

மிக்கற்றால் நீள விடல். - 1302

உணவில் உப்பினைப் போல அளவுடன் ஊடல் கொள்க

அலந்தாரை அல்லல்நோய் செய்தற்றால் தம்மைப்

புலந்தாரை புல்லா விடல். - 1303

ஊடல்கொண்டு கூடாமலிருப்பது துன்பத்தை மேலும் தருவது போன்றது

ஊடி யவரை உணராமை வாடிய

வள்ளி முதலரந் தற்று. - 1304

ஊடிக் கூடாமை, வாடிய கொடியை அடியோடு அறுத்தது போன்றது

நலத்தகை நல்லவர்ககு ஏஎர் புலந்தகை

பூஅன்ன கண்ணார் அகத்து. - 1305

மலர் போன்ற கண்களையுடைய மகளிரின் ஊடலும் ஆடவர்க்கு அழகு

துனியும் புலவியும் இல்லாயின் காமம்

கனியும் கருக்காயும் அற்று.- 1306

சிறு பிணக்கும், பெரும் பிணக்கும் இல்லாத காமம் பயனற்றது

ஊடலின் உண்டாங்கோர் துன்பம் புணர்வது

நீடுவ தன்று கொல் என்று.- 1307

கூடல் நீளுமா என்ற துன்பம் ஊடலில் தோன்றுவது இயல்பே    

நோதல் எவன்மற்று நொந்தாரென்று அஃதறியும்

காதலர் இல்லா வழி. - 1308

நம்மீது அன்புடைய காதலர் இல்லாதபோது வருந்துவதால் பயனில்லை

நீரும் நிழலது இனிதே புலவியும்

வீழுநர் கண்ணே இனிது. - 1309

நீரும் நிழலும் போல அன்புடையோரிடம் கொள்ளும் ஊடலும் இனிது

ஊடல் உணங்க விடுவாரொடு என்நெஞ்சம்

கூடுவேம் என்பது அவா.- 1310

ஊடியபோது வாடவிட்டவரிடம், கூட நினைப்பது என் நெஞ்சின் ஆசை