திருக்குறள் - அதிகாரம் - 119. பசப்பு பருவரல்

நயந்தவர்க்கு நல்காமை நேர்ந்தேன் பசந்தவென்

பண்பியார்க்கு உரைக்கோ பிற. - 1181

காதலரின் பிரிவை ஏற்றேன். இப்பசலையை யாரிடம் கூறுவேன்      

அவர்தந்தார் என்னும் தகையால் இவர்தந்தென்

மேனிமேல் ஊரும் பசப்பு.- 1182

காதலர் தந்தார் என்ற உரிமையுடன் என் உடல் பரவுகிறது பசலை

சாயலும் நாணும் அவர்கொண்டார் கைம்மாறா

நோயும் பசலையும் தந்து. - 1183

அழகும், நாணமும் கொண்டு அவர், காமமும், பசலையும் தந்தார்     

உள்ளுவன் மன்யான் உரைப்பது அவர்திறமால்

கள்ளம் பிறவோ பசப்பு. -1184

அவரைப்பற்றியே பேசுகிறேன், நினைக்கிறேன், இருந்தும் வந்தது பசலை

உவக்காண்எம் காதலர் செல்வார் இவக்காண்என்

மேனி பசப்பூர் வது. - 1185

அதோ! காதலர் என்னைப் பிரிகிறார், இதோ! என்மேல் படர்கிறது பசலை

விளக்கற்றம் பார்க்கும் இருளேபோல் கொண்கன்

முயற்கற்றம் பாரக்கும் பசப்பு. -1186

விளக்கில்லா இடத்தில் இருள் போல, அவரில்லா இடத்துப்படரும் பசலை

புல்லிக் கிடந்தேன் புடைபெயர்ந்தேன் அவ்வளவில்

அள்ளிக்கொள் வற்றே பசப்பு. -1187

அவரைத் தழுவிப் பிரிந்தேன், உடனே விரைந்து பரவியதே பசலை

பசந்தாள் இவள்என்பது அல்லால் இவளைத்

துறந்தார் அவர்என்பார் இல். -1188

பசலை கொண்டாள் என்பார் உண்டு! பசலை தந்தார் என்பார்

இல்லை பசக்கமன் பட்டாங்கென் மேனி நயப்பித்தார்

நன்னிலையர் ஆவர் எனின். -1189

காதலர் நலமுடனிருப்பாரென்றால் இப்பசலை இப்படியே இருக்கட்டும் 

பசப்பெனப் பேர்பெறுதல் நன்றே நயப்பித்தார்

நல்காமை தூற்றார் எனின். -1190

காதலரை ஊரார் திட்டாவிட்டால், பசலையும் மகிழ்ச்சி தருவதுதான்