நாம் ஏன் இப்படியிருக்கிறோம்?

நீ ஏன் இப்படியிருக்கிறாய்?

அவர் ஏன் இப்படியிருக்கிறார்?

இவர் ஏன் இப்படியிருக்கிறார்?

என்ற கேள்விகளை நாம் பயன்படுத்தாமல் இருந்திருக்கமாட்டோம். இந்த உலகில் நாம் யாரையும் மாற்றமுடியாது. இந்த உலகில் நம்மால் ஒருவரை மாற்றமுடியும் என்றால் அது நம்மைத்தவிர வேறு யாரும் இல்லை என்ற உண்மையை அறிந்தால் இப்படி யாரையும் நாம் கேட்கமாட்டோம்.

எறும்பு தண்ணீரில் வீழ்ந்தால் மீனுக்கு உணவு, மீன் தண்ணீரைவிட்டு நிலத்துக்கு வந்துவிட்டால் மீன் எறும்புக்கு உணவு! இதுதான் வாழ்க்கை.

காலம் எல்லோருக்குமான வாய்ப்பை தன்னுள் அடக்கிவைத்திருக்கிறது. நாம் குறைகூறும் ஒருவரின் நிலை நமக்கு வரும்போதுதான் தெரியும் அவரும் இந்தச் சூழலில் இதைத்தானே செய்தார் அவரைப் போலத்தானே நாமும்,  நாம் எல்லோருமே சூழ்நிலைக் கைதிகள் தான் என்ற உண்மை அப்போது புரியும். 

வண்டியும் ஒருநாள் ஓடத்தில் ஏறும், ஓடமும் ஒருநாள் வண்டியில் ஏறும்.

தனக்கு வந்தால் தான் தெரியும் வயிற்று வலி.

பழுத்தோலையைப் பார்த்து, குருத்தோலை சிரித்ததாம்

போன்ற பலமொழிகள் இந்த உண்மையையே எடுத்தியம்புகின்றன.

இதே கருத்தை எடுத்துரைக்கும் கலீல் ஜிப்ரான் அவர்களின் சிந்தனை ஒன்றை இன்று காண்போம்,

இலையிடம் புல் சொன்னது

இலையுதிர் காலத்து 

இலை ஒன்றிடம் 

புல் சொன்னது: 

"நீ நிலம் நோக்கி 

விழும் போது 

எத்தனை ஓசை செய்கிறாய். 

நாராசம்! 

என் குளிர் காலக் கனவுகள் 

அனைத்தையும் 

கலைத்து விடுகிறாய். 

ஒழிந்து போ எங்காவது.!!" 

இலை 

எரிச்சலுடன் 

மறுமொழி இறுத்தது: 

"சீச்சீ! அற்பப் பிறவியே! 

கீழே பிறந்து கீழே வாழ்ந்து 

கீழே மடியும் கீழான பிறவியே! 

மேலே இருக்கும் காற்றின் 

இசை, இன்பம், இனிமை 

இது குறித்தெல்லாம் 

ஏதும் அறிவாயா நீ? 

எனது இசையைப் பற்றி 

ஏதும் பேசாதே!! 

வாயை மூடு..!!" 

இலையுதிர் காலத்தின் 

இயல்புக்கேற்ப 

இலை கீழே விழுந்தது. 

மண்மீதில் உறங்கியது. 

வசந்தத்தின் வருகையால் 

அதுவும் ஒரு புல்லாய் 

மறுபடி முளைத்தது. 

இலையுதிர்காலம் மீண்ட போது 

குளிர்கால உறக்கத்தின் 

பிடிக்குள்ளிருந்த படி 

அது தனக்குள் முனகியது: 

"சீ! இந்த இலையுதிர்காலத்து இலைகள்.! 

எத்தனை ஓசை! எத்தனை கூச்சல்! 

என் குளிர்காலக் கனவுகளை 

துரத்திவிடுகின்றன.!!"