வேர்களைத்தேடி........: மாலைப் பொழுதின் மயக்கத்திலே..

மாலைப் பொழுதில் வானில் ஏற்படும் அழகான மாற்றங்களைக் கண்டு பலமுறை வியந்திருக்கிறேன்.

எத்தனை எத்தனை வண்ணங்கள்!
எத்தனை எத்தனை வடிவங்கள்!

கொஞ்சம் தலைநிமிர்ந்து பார்க்கக்கூட இந்த மனிதர்களுக்கு நேரமில்லையே என்று மனம் நொந்திருக்கிறேன்.

இலக்கியங்களில் இந்த மாலைப் பொழுதைப் பலகவிஞர்கள் பாடியிருக்கிறார்கள்.

இளங்கோவடிகள் அந்திமாலைசிறப்புசெய்காதை என்றொரு காதையில் மாலைப் பொழுது பற்றி அழகாகப் பாடியிருப்பார்.

மாலைப் பொழுதின் மயக்கத்திலேநான் கனவு கண்டேன் தோழி.....

மயக்கும் மாலைப் பொழுதே நீ போ போ......

என்ற திரைப்படப் பாடல்கள் மறக்கமுடியாதவை..

மருத்துவர் ஊசிபோடுவதால் ஏற்படும் வலியைவிட அவர் ஊசிபோடப்போகிறார் என்ற நினைவு அதிகமான வலிதருவதாகும். அதுபோல நாம் நம் வாழ்வில் எதிர்கொள்ளும் துன்பங்களைவிட எதிர்பார்க்கும் துன்பங்களால் ஏற்படும் வலி பெரிது..

வள்ளுவரின் பொழுது கண்டு இரங்கல் என்னும் குறள்பாக்களை படித்தபோது என்ன நயம் என்று வியந்திருக்கிறேன்.

மாலையோ அல்லை மணந்தார் உயிருண்ணும் வேலைநீ வாழி பொழுது.	1221
புன்கண்ணை வாழி மருள்மாலை எம்கேள்போல் வன்கண்ண தோநின் துணை.	1222
பனிஅரும்பிப் பைதல்கொள் மாலை துனியரும்பித் துன்பம் வளர வரும்.	1223
காதலர் இல்வழி மாலை கொலைக்களத்து ஏதிலர் போல வரும்.	1224
காலைக்குச் செய்தநன்று என்கொல் எவன்கொல்யான் மாலைக்குச் செய்த பகை.	1225
மாலைநோய் செய்தல் மணந்தார் அகலாத காலை அறிந்த திலேன்.	1226
காலை அரும்பிப் பகலெல்லாம் போதாகி மாலை மலருமிந் நோய்.	1227
அழல்போலும் மாலைக்குத் தூதாகி ஆயன் குழல்போலும் கொல்லும் படை.	1228
பதிமருண்டு பைதல் உழக்கும் மதிமருண்டு மாலை படர்தரும் போழ்து.	1229
பொருள்மாலை யாளரை உள்ளி மருள்மாலை மாயும்என் மாயா உயிர்.	1230

இந்த வள்ளுவர் சிந்தனைக்கு இணையான சங்கப் பாடல் ஒன்றைக் காண்போமா..

பைங்கால் கொக்கின் புன்புறத் தன்ன
             குண்டு நீர் ஆம்பலும் கூம்பின இனியே
             வந்தன்று வாழியோ மாலை
             ஒருதான் அன்றே கங்குலும் உடைத்தே.

குறுந்தொகை-122, ஓரம் போகியார், நெய்தல் திணை – தலைவி கூற்று

கொக்கின் சிறகுப்புறத்தைப் போன்ற ஆம்பல் மலர்களும் குவிந்தன.

இதோ மாலைக்காலமும் வந்துவிட்டது...

மாலையே நீ வாழ்வாயாக!

இந்த மாலைப்பொழுது, தான் மட்டும் தனியாக வந்தாலும் பரவாயில்லை

கங்குல் (இரவு) என்னும் கொடுமையையும் உடன்

அழைத்துவந்திருக்கிறதே நான் என்ன செய்வேன்..

என்று புலம்புகிறாள் தலைவி.

இரவில் மலர்ந்து பகலில் கூம்பும் மலர் ஆம்பல் ஆகும். இந்த ஆம்பல், மலர்வதற்குரிய மாலைப்பொழுது இன்னும் வரவில்லை. அதற்குள் இந்த மாலைக்காலம் வந்துவிட்டது. என்ற தலைவியின் புலம்பலால் “மலர் மலர்வதையும் கூம்புவதையும் வைத்து சங்ககால மக்கள் காலத்தை அறிந்தார்கள்” என்ற வழக்கத்தை அறிந்துகொள்ளமுடிகிறது.

சிறிது காலம் நிற்கும் மாலைப் பொழுது நீண்டநேரம் நிற்கும் இரவைத் துணைக்கு அழைத்து வந்தது தலைவிக்குப் பெரிதும் கவலையளிப்பதாக உள்ளது.

பகலும் இரவும் இயல்பாக வந்துசெல்வது. ஆனால் இந்தத் தலைவியைப் போலத் தன் துணையைப் பிரிந்து வாடுவோருக்கோ, காலமும் நேரமும் வரும் போகாது.

இன்று தொழில்நுட்ப வளர்ச்சியில் இந்த எதிர்பார்ப்பு, பரிதவிப்பு நம்மிடம் இருக்கிறதா? யாரையும் எதிர்பார்த்து வழிமீதுவிழி வைத்து நாம் காத்திருக்கிறோமா? அலைபேசியில் அழைத்து உடனுக்குடன் விவரத்தைத் தெரிந்துகொண்டு அடுத்தவேலையைப் பார்க்கப் போய்விடுகிறோமே..