சந்தன மரம்!

காடு நகரமானால்
நாடு நரகமாகும்!

பூமியின்
பச்சை இதயம் – மரங்கள்!

என எழுதிவைப்பதோடு சரி!

ஒரு மரத்தை வெட்டும்போது ஒரு செடியை நடவேண்டும் என்பதை வழக்கத்தில் கொண்டிருக்கிறோமா..?

நம் பார்வையி்ல் மரங்கள் என்பவை பணத்தின் மாற்று வடிவம்!

பழந்தமிழர்கள் இயற்கையோடு இயைபுற்ற வாழ்வு வாழ்ந்தனர் என்பதற்கு சங்கப்பாடல்களே சான்றுகளாக அமைகின்றன.

1.சகோதரியான புன்னை மரம்.

தலைவனிடம் தோழி கூறுவாள்........

நீயோ தலைவியைச் சந்தித்து மகிழ்வதற்காக இங்கு வந்திருக்கிறாய். ஆனால் தலைவியோ இவ்விடத்தில் உன்னுடன் மகிழ்ந்து உறவாட விரும்பவில்லை. ஏனென்றால்....

யாரவது தம் தங்கையின் முன் காதலித்து மகிழ்வார்களா?
ஆம்... நீ நிற்கும் இந்த புன்னை மரம் எங்களுக்குத் தங்கை உறவாகும். அதனால் நீ வேறு மர நிழல் உண்டா என்று பார் என்கிறாள்....!

2. அகநானூற்றுத் தலைவன் தன் அஃறிணை உயிர்களும் கூட தன்னால் பாதிக்கப்படக் கூடாது என்று எண்ணுகிறான். (தலைவியைக் காணப் பெரும் ஆவலுடன் வினை முற்றித்
திரும்புகிறான். புறப்படுமுன் தேர் மணியினது நாக்கு ஒலிக்காதபடி அதைக் கட்டுகிறான்.ஏனென்றால், வண்டுகள் தம் துணையுடன் கூடி மகிழும் போது,
தேர் மணி ஓசை அவைகளுக்கு அச்சத்தைக் கொடுத்துப் பிரித்து விடக் கூடாது என்பற்காகவே அவ்வாறு செய்தான்
இதனை..

பூத்த பொங்கர்த் துணையொடு வதிந்த
தாதுஉண் பறவை பேதுறல் அஞ்சி
மணிநா ஆர்த்த மாண்வினைத் தேரன்
(அகநானூறு - 4 : 10-12)

என்ற அகப்பாடல் உணர்த்தும்.)

இதோ இங்கொரு தலைவி தன்னை சந்தன மரத்தோடு ஒப்பு நோக்கிப் பார்க்கிறாள்..

தலைவனைப் பிரிந்த தலைவி உடல்மெலிவுற்றாள். அதனால் தலைவியின் நிலையைத் தலைவனுக்குத் தூதனுப்ப எண்ணினாள் தோழி. அதற்குத் தலைவி, தோழியிடம் தன் நிலையை சந்தன மரத்தோடு ஒப்பிட்டு உரைக்கிறாள்.

என்னர் ஆயினும் இனி நினைவு ஒழிக
அன்னவாக இனையல் – தோழி! – யாம்
இன்னமாக நத் துறந்தோர் நட்பு எவன்?
மரல் நார் உடுக்கை மலை உறை குறவர்
அறியாது அறுத்த சிறியிலைச் சாந்தம்
வறனுற்று ஆர முருக்கி, பையென
மரம் வறிதாகச் சோர்ந்து உக்காங்கு, என்
அறிவும் உள்ளமும் அவர் வயின் சென்றென
வறிதால் இகுளை! என் யாக்கை இனி அவர்
வரினும் நோய் மருந்து அல்லர் வாராது
அவணர் ஆகுக, காதலர்! இவண் நம்
காமம் படர் அட வருந்திய
நோய் மலி வருத்தம் காணன்மார் எமரே!

நற்றிணை – 64
குறிஞ்சி
உலோச்சனார்

கூற்று – பிரிவிடைத் தலைவியது அருமை கண்டு தூதுவிடக் கருதிய தோழிக்குத் தலைவி சொல்லியது.

தோழி! நம் காதலர் எத்தகு சிறப்புடையவர் ஆயினும் அவரிடத்துத் தூதுவிடக் கருதுவதனை நீ விட்டுவிடுக!

அவர் நம்மைக் கைவிட்டார் என்பதற்காக வருந்தாதே!

நாம் இவ்வாறு துன்பத்தில் வருந்துமாறு நம்மைத் துறந்தவர் நட்புதான் இனி நமக்கு எதற்கு..?

மரல் நாரினாலே பின்னிய உடையினை உடையவராகிய மலையில் வாழும் குறவர், சிறிய இலைகளை உடைய சந்தன மரத்தின் மேற்பட்டையை அறியாமையால் அறுத்தனர். அதனால் அந்த மரம் வற்றத் தொடங்கி வறிதாகிச் சோர்ந்தது. அறுபட்ட அதனிடத்திருந்து நீரும் வடிந்ததுபோல என் அறிவும், உள்ளமும் அவரிடத்தே சென்றுவிட்டன. எனவே தோழி!

என் உடம்பு உள்ளே ஒன்றுமில்லாமல் மெலிந்தது. அவர் இனி இங்கு வந்தாலும் என் நோய்க்குரிய மருந்தாக அவர் ஆகமாட்டார். அதனால் அவர் அங்கேயே தங்கியிருக்கட்டும்!
நாம் படும் துன்பத்தை அவர் காணாமலேயே இருக்கட்டும்!

பாடல் வழியே.

1. புன்னை மரத்தைத் தன் சகோதரி என்று நற்றிணைத் தலைவி கூறுவதன்வழி தாவரங்களையும் தன்னைப் போல பழந்தமிழர்கள் மதித்தமை அறியமுடிகிறது.
2. அகநானூற்றுத் தலைவன் சிறுஉயிர்கள் கூட தன்னால் பாதிக்கப்படக்கூடாது என்று எண்ணுகிறான்.

3. நற்றிணைப் பாடலில், குறவர்கள் மரல் நாரிலே பின்னிய உடையை அணிவார்கள் என்ற சங்ககால வழக்கத்தைப் பாடல் உணர்த்துகிறது.
4. சந்தன மரத்தின் நீர்ச்சத்து குன்றியபின் அது வற்றலாகிப் பின் இறந்துபடும் என்ற செய்தி பழந்தமிழரின் தாவரவியல் அறிவை எடுத்தியம்புவதாக உள்ளது.
5. சந்தன மரம் போலவே தன் அறிவும், உணர்வும் வற்றிய பின்னர் உயிர் அழிந்துபடும் என்ற தலைவியின் கூற்று உலோச்சனாரின் கற்பனை நயத்துக்குத் சான்றாகத் திகழ்கிறது.

மனித உயிர்களுக்கே மதிப்பில்லாத இன்றைய சூழலில் தாவரங்களையும், சிறுஉயிர்களையும் கூட மதித்து வாழ்ந்த பழந்தமிழர் வாழ்வு இன்று நாம் சிந்தித்துப் பார்க்கவேண்டிய வாழ்வியலாக அமைகிறது.