அடிப்படைத் தேவை?

மனிதர்களுக்கு அடிப்படைத்தேவை உணவு, உடை, உறைவிடம்!

இவை நிறைவு செய்யப்பட்ட பின்தானே மற்றவை?

அடுத்தவேளை உணவில்லாதவனும்
மாற்று உடையில்லாதவனும்
இருக்க இடம் இல்லாதவனும்...

இந்த தொலைக்காட்சியையும், மின்விசிறியையும், மடிகணினியையும் வைத்துக்கொண்டு என்ன செய்வான்....?
அதற்காக..

அன்னதானம், இலவசம் என்ற பெயர்களில் மக்களை சோம்பேறிகளாகவும் பிச்சைக்காரர்களாகவும் ஆக்கிவிடலாமா?

ஒரு அரசு இலவசப் பொருள்களைக் கொடுப்பது சிறப்பா??
அந்த இலவசப் பொருள்களை மக்கள் உழைத்துப் பெற வழிவகை செய்வது சிறப்பா?

சரி..

நமக்கு எதற்கு அரசியல்?

சங்ககாலம் ஏன் பொற்காலம் என்று வழங்கப்படுகிறது என்பதை நாம் பார்ப்போம்!
அதியன் மகன் பொகுட்டெழினி தன்னை நாடிக் கிழிந்த ஆடையுடன் வந்த பொருநனுக்கு முதலில் நல்ல ஆடை தந்தானாம்!
இதனால் தான் சங்க காலத்தைப் பொற்காலம் என்கிறார்களோ..!

பாடலுக்குச் செல்வோம்..

பொகுட்டெழினி
அதியமான் மகன் பொகுட்டெழினி ஆவான். இவன் அதியமான் உயிரோடிருக்கும்போதே தந்தைக்குத் துணையாய் நின்று அரசியலில் ஈடுபட்டிருந்தான்.அதியமானால் பெரிதும் ஆதரிக்கப் பெற்ற ஒளவையார் மீது எழினிக்கும் பேரன்புண்டு. அவனைப் பன்முறையும் பாடிப் பரிசில் பெற்றவர் ஒளவையார். ஒருநாள் அவர் பொகுட்டெழினியின் தகடூர்க்குச் சென்றிருந்தபோது...

பொகுட்டெழினி செய்த சிறப்பைப் பொருநன் ஒருவன் எழினியின்
பெருமனையின் முற்றத்தில் விடியற் காலையில் நின்று தன் ஒருகண் மாக்கிணை யென்னும் பறையைக் கொட்டி..
“பணிந்து திறைசெலுத்தாத பகைமன்னர்
அரண்களைக் கடந்து சென்று அவரை வென்று கழுதையேர் பூட்டி, வீழ்ந்த
வீரர் உடற்குருதி தோய்ந்து ஈரம்புலராத போர்க்களத்தை உழுது வெள்வரகும்
கொள்ளும் வித்தும் மறம்மிக்க வேந்தே, நீ வாழ்வாயாக” என்று பாடி
நின்றான்,
அப்பொழுதே பாசிபோற்பீறிக்கிடந்த அவனது உடையைக் களைந்து
நுண்ணூல் ஆடையொன்று தந்து , களிப்பு மிக்க தேள் கடித்ததுபோன்ற மயக்கம் தரும் தேறலைப் பொற்கலத்திற் பெய்து அவனும் அவனொடு போந்த அவன்
சுற்றத்தாரும் உண்டு மகிழும்படி விருந்து செய்தான். இவன் அமுத்தைப் போன்ற சுவையுடைய கரும்பைக் கடல்கடந்து கொண்டுவந்தோன் வழிப்பிறந்தவனல்லவா!!

என்று பாடுகிறார்.

மதியேர் வெண்குடை யதியர்கோமான்
கொடும்பூ ணெழினி நெடுங்கடை நின்றியான்
பசலை நிலவின் பனிபடு விடியற்
பொருகளிற் றடிவழி யன்ன வென்கை
5 ஒருகண் மாக்கிணை யொற்றுபு கொடாஅ
உருகெழு மன்ன ராரெயில் கடந்து
நிணம்படு குருதி பெரும்பாட்டீரத்
தணங்குடை மரபி னிருங்களந் தோறும்
வெள்வாய்க் கழுதைப் புல்லினம் பூட்டி
10 வெள்ளை வரகுங் கொள்ளும் வித்தும்
வைக லுழவ வாழிய பெரிதெனச்
சென்றியா னின்றனெனாக வன்றே
ஊருண் கேணிப் பகட்டிலைப் பாசி
வேர்புரை சிதாஅர் நீ்க்கி நேர்கரை
15 நுண்ணூற் கலிங்க முடீஇ யுண்மெனத்
தேட்கடுப் பன்ன நாட்படு தேறல்
கோண்மீ னன்ன பொலங்கலத் தளைஇ
ஊண்முறை யீத்த லன்றியுங் கோண்முறை
விருந்திறை நல்கி யோனே யந்தரத்
20 தரும் பெற லமிழ்த மன்ன
கரும்பிவட் டந்தோன் பெரும்பிறங் கடையே

புறநானூறு -392. அதியமான் மகன் பொகுட் டெழினியை
ஒளவையார் பாடியது.

பாடல் வழியே..

1. முழுமதி போன்ற வெண்கொற்றக் குடையை யுடைய அதியர் வேந்தன் என்னும் உவமை வெண்கொற்றக் குடைக்கு நிலவை உவமை சொல்வதாக உள்ளது.

2. பொருநன் என்னும் கலைஞன் கையில் உள்ள பறை (கிணை) போர்யானையின் அடிச்சுவடுபோல் வட்டமானது என்னும் உவமையும் அழகுடையதாக விளங்குகிறது.

3. பொருள் வேண்டி வந்தவர்களுக்கு முதலில் நல்ல உடைதருதல் என்ற அக்கால வழக்கத்தைப் பாடல் பதிவு செய்துள்ளது.

4. தன்னை நாடி வந்தவர்களுக்கு தேள்கடித்ததுபோன்ற மயக்கத்தைத்தரும் கள்ளை வழங்குதல்
அக்கால வழக்கம் என்பதையும் பாடல் வழி உணரமுடிகிறது.

5. கரும்பு என்னும் தாவரம் சங்ககாலத்திலேயே கடல்கடந்து கொண்டுவரப்பட்டது என்பதை உணர்த்தவும் தக்க சான்றாக இப்பாடல் விளங்குகிறது.

6. பணிந்து திறைசெலுத்தாத பகைமன்னர் அரண்களைக் கடந்து சென்று அவரை வென்று கழுதையேர் பூட்டி, வீழ்ந்த வீரர் உடற்குருதி தோய்ந்து ஈரம்புலராத போர்க்களத்தை உழுது வெள்வரகும் , கொள்ளும் வித்தும் மறம்மிக்க வேந்தே, நீ வாழ்வாயாக” என்று பாராட்டுவதன் வாயிலாக.. அக்காலத்தில் தோற்ற நாட்டின் நிலை என்ன என்பதை நன்கு உணர்ந்துகொள்ளமுடிகிறது.

7. சங்ககாலத்தில் வள்ளல்கள் கொடை கொடுத்தாலும் இலவசமாகக் கொடுத்து கலைஞர்களைப் பிச்சைக்காரர்களாக்காமல் அவர்களின் திறனுக்கேற்ப கலையை நுகர்ந்து அதற்கு இணையாகவே பரிசில் தந்தனர் என்பதையும் உணரமுடிகிறது.