வாழ்க்கைப் புதிர்!!

கடவுள் உண்டா இல்லையா?
பேய் உண்டா இல்லையா?
மறுபிறவி உண்டா இல்லையா?
விதி என்பது எது?
தலையெழுத்து நம் தலையில் எங்கு உள்ளது?
நிம்மதி எங்கு உள்ளது?
மகிழ்ச்சியின் திறவுகோல் எது?
வாழ்க்கை எங்கு தொடங்குகிறது?
வாழ்க்கை எங்கு முடிகிறது?
நிலையான பொருள் எது?
அறிவு என்பது யாது?
பொருள் மட்டும் தான் வாழ்க்கையா?
நம்மால் நிகழ்காலத்தில் மட்டும் ஏன் வாழ்முடியவில்லை?
மழலையின் மொழி எது?
கோழி முதலில் வந்ததா? முட்டை முதலில் வந்ததா?
இரத்தத்தில் கலந்த சாதியை எப்படிப் பிரித்தெடுப்பது?
இப்படிப் பல புதிர்களுக்கான பதிலை நாம் தேடிக்கொண்டிருக்கிறோம்.

ஒரு மாணவனிடம் கேட்டேன்..
உனக்குப் புதிரான ஒன்று சொல் என்று..
அவன் சொன்னான்..

ஐயா தேர்வில் கேட்கப்படும் “வினாத்தாள்“ தான் புதிரானது! என்றான்.

நான் சொன்னேன் நீ படிக்காமல் இருக்கும வரை அப்படித்தான் இருக்கும் என்று..

எனக்கும் நீண்ண்ண்ண்ட காலமாகவே ஒரு புதிருக்கான பதில் தெரியவில்லை..
தமிங்கிலம் பேசும் இன்றைய மக்களுக்கு தாய்மொழி எது?
என்பது தான் எனக்குப் புரியவில்லை???


எல்லாம் புரிந்துவிட்டால் நாம் ஒவ்வொருவருமே கடவுளராகிப்போவோமே..
அடுத்தநொடி என்ன நடக்கும் என்பதை அறியாத ஒவ்வொரு மணித்துளிகளுமே எதிர்பார்ப்பு நிறைந்தது தான்! இந்த எதிர்பார்ப்பிலும், கிடைக்கும் அனுபவத்திலும் தான் வாழ்க்கையின் மகிழ்ச்சி அடங்கியிருக்கிறது என்பது என் அனுபவம்.

ஒரு இணையதளம் நாம் எப்போது இறந்துபோவோம் என்று கூறுகிறது.

ஆம் கிளியும், எலியும் சோதிடம் சொன்ன காலம் போய் இன்று கணினிகள் வந்துவிட்டன சோதிடம் சொல்ல..

இப்படி வாழ்கையில் புரியாத புதிர்கள் எண்ணற்றவை உள்ளன.
இதனைப் புரிந்துகொள்ளவே ஒவ்வொருவரும் ஒருவர் பின் ஒருவராக ஓடிக்கொண்டிருக்கிறோம்.
நம் பலவீனத்தைப் புரிந்துகொண்டவர்கள், நம்மை மூளைச் சலவை செய்து தன் பொருட் தேவையை நிறைவு செய்துகொள்கிறார்கள்.
நினைவுக்கு வந்த நறுக்கு..

“உன் கையில் ஓடுகிறது
சோதிடனின் தனரேகை!“


சரி சங்ககாலத் தலைவி ஒருத்தி கூறும் வாழ்க்கைப் புதிரைப் பார்ப்போம்..

முதிர்ந்தோர் இளமை அழிந்தும் எய்தார்
வாழ் நாள் வகை அளவு அறிஞரும் இல்லை
மாரிப் பித்திகத்து ஈர் இதழ் அலரி
நறுங் காழ் ஆரமொடு மிடைந்த மார்பில்
குறும் பொறிக் கொண்ட கொம்மை அம் புகர்ப்பின்
கருங் கண் வெம் முலை ஞெமுங்கப் புல்லிக்
கழிவதாக கங்குல் என்று
தாம் மொழி வன்மையின் பொய்த்தனர் வாழிய
நொடி விடுவன்ன காய் விடு கள்ளி
அலங்கல்அம் பாவை ஏறி புலம்பு கொள்
புன் புறா வீழ் பெடைப் பயிரும்
என்றூழ் நீளிடைச் சென்றிசினோரே

நற்றிணை 314 பாலை - முப்பேர் நாகனார்
பிரிவிடை மெலிந்த தலைமகள் சொல்லியது

கள்ளிச் செடியின் மொழி.
கையில் நொடிப்பது போன் ஒலியுடன் காய்களைத் தெறிக்கிறது கள்ளிச் செடி!

புறாக்களின் காதல்.
அக்கள்ளிச் செடியில் கிளைகளில் தனியே அமர்ந்த புறாக்கள் தம் துணையை அன்போடு அழைக்கும்.

பாலையின் வெம்மை.
இத்தகைய கொடிய வெம்மை நிறைந்தது பாலை நிலம்.

தலைவனுக்குப் புரியாத புதிர்.

இக்கொடிய பாலை வழியே சென்ற தலைவனுக்கு,

“ஒருகாலத்தில் முதுமையடைந்தோர்
மறுபடியும் அழிந்த இளமையை எய்துவது இல்லை!“
அதே போல்,
“வாழ்நாளின் அளவு இவ்வளவு
என்பதை அறிந்தவரும் இல்லை!“
என்னும் வாழ்க்கைப் புதிருக்கான பதில் தெரியவில்லை!

தலைவனின் தவறான பதில்.
வாழ்க்கைப் புதிருக்கான பதில் தெரியாததால் தலைவன் “உன்னைப் பிரியேன்“ என்று தலைவியிடம் சொல்லி அதை நிறைவேற்ற முடியாது பிரிந்தவனாகவும், அதனால் பொய் சொல்லியவனாகவும் போய்விட்டான்!

தலைவியின் வாழ்த்து.

இத்தகு பொய்சொல்லியவனாக இருந்தாலும் அவன் ஏதும் தீங்கு நேராது வாழவேண்டும் என வாழ்த்துகிறாள் தலைவி.

பாடல் வழியே.
1. கைநொடிப்பது போன்று கள்ளிக் காய் வெடிக்கும் என்ற உவமை, புலவரின் உற்றுநோக்கலுக்குத் கத்க சான்றாகவுள்ளது.
2. பாலையின் வெம்மையிலும் புறாக்களின் காதல், தலைவனுக்கு தலைவியின் நினைவை வரவழைப்பதாகத் திகழ்கிறது.
3. தொலைந்த இளமை மீண்டும் வராது, நாம் வாழும் நாள் எவ்வளவு என்பது யாருக்கும் தெரியாது என்ற வாழ்க்கையின் புதிரை யாவரும் உணர அழகாக உரைக்கிறார் புலவர் முப்பேர் நாகனார்.