தன்மானம் = உயிர்!

மானம் என்றால் அது ஏதோ மேலே இருப்பது என்று பலர் நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். வானம் வேறு மானம் வேறு.
மானம் என்றால் என்ன?
உயிர் எப்படி தனித்துவமானதோ, மதிப்பிற்குரியதோ! அதுபோலத்தான் மானம்!
மானம் போனா உயிர் வாழக்கூடாது என்றனர் நம் முன்னோர்!
ஆனால் இன்று..

தலைக்கு மேல வெள்ளம் போகும் போது அது சாண் போனா என்ன? முழம் போனா என்ன?
என்று வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறோம்!!

நம் தேவையை நிறைவு செய்துகொள்ள யார் காலை வேண்டுமானாலும் பிடிக்கத் தயங்குவதில்லை.
அதனால் தான்..

கால்கை பிடித்தல்! கால்கை பிடித்தல்!
என்பது காக்கை பிடித்தல்! காக்கை பிடித்தல்! என்று பரவலாகப் பேசப் படுகிறது.
இதுவும் ஒரு வாழ்க்கையா..?

செல்வநிலையில் செம்மையான வாழ்க்கை வாழ்வதற்கும்,
வறுமை நிலையில் செம்மையான வாழ்க்கை வாழ்வதற்கும் நிறைய வேறுபாடு உள்ளது.


இதோ ஒரு சங்க காலப் புலவர் ஒருவரின் தன்மானமுள்ள வாழ்வியலைப் பாருங்களேன்..

குமணனும் பெருஞ்சித்திரனாரும்.

குமணன் கடையெழு வள்ளல்கட்குக் காலத்தாற் பிற்பட்டவன்;
இவன் முதிர மலையைச் சார்ந்த நாட்டை ஆண்ட குறுநில மன்னன்.
இந்நாடு இயல்பாகவே நல்ல வளம் சிறந்தது. குமணனைப் பாடிப் பரிசில் பெற்றவர்களுள் பெருஞ்சித்திரனார் குறிப்பிடத்தக்கவராவார்.

தன்மானம் = உயிர்!

குமணனைப் பெருஞ்சித்தரனார் பாடிய பாடல் ஒன்று தன்மானத்தின் மதிப்பை உணர்த்துவதாக உள்ளது.பெருஞ்சித்திரனார், இப் பாட்டின்கண்,

வறுமைத் துயரால் தன்னைப்
பெற்ற முதிய தாயும், இனிய மனைவியும், பலராகிய மக்களும் உடல்
தளர்ந்து மேனி வாடிக் கிடப்பதும் அவர் நெஞ்சு மகிழுமாறு தான்
பொருள் பெற்றுச் செல்லவேண்டி யிருப்பதும் எடுத்துரைத்து
“யான் களிறு முதலிய பரிசில் பெறுவேனாயினும் முகமாறித் தரும் பரிசிலைப் பெற
விரும்பேன்;
நீ உவந்து நான் இன்புற பரிசு தந்தால் குன்றிமணி
யளவாயினும் விரும்பி ஏற்றுக் கொள்வேன்; எனக்கு
அவ் வின்பமுண்டாகும் வகையில் என்னை அருள வேண்டுகின்றேன்”என்று
கூறுகின்றார்.

“வாழு நாளோ டியாண்டுபல வுண்மையிற்
றீர்தல்செல் லாதென் னுயிரெனப் பலபுலந்து
கோல்கா லாகக் குறும்பல வொதுங்கி
நூல்விரித் தன்ன கதுப்பினள் கண்டுயின்று
5 முன்றிற் போகா முதிர்வினள் பாயும்
பசந்த மேனியொடு படரட வருந்தி
மருங்கிற் கொண்ட பல்குறு மாக்கள்
பிசைந்துதின வாடிய முலையள் பெரிதழிந்து
குப்பைக் கீரை கொய்கண் ணகைத்த
10 முற்றா விளந்தளிர் கொய்துகொண் டுப்பின்று
நீருலை யாக வேற்றி மோரின்
றவிழ்ப்பத மறந்து பாசடகு மிசைந்து
மாசொடு குறைந்த வுடுக்கைய ளறம்பழியாத்
துவ்வா ளாகிய வென்வெய் யோளும்
15 என்றாங், கிருவர் நெஞ்சமு முவப்பக் கானவர்
கரிபுன மயக்கிய வகன்கட் கொல்லை
ஐவனம் வித்தி மையுறக் கவினி
ஈனல் செல்லா வேனற் கிழுமெனக்
கருவி வானந் தலைஇ யாங்கும்
20 ஈத்த நின்புக ழேத்தித் தொக்கவென்
பசிதினத் திரங்கிய வொக்கலு முவப்ப
உயர்ந்தேந்து மருப்பிற் கொல்களிறு பெறினும்
தவிர்ந்துவிடு பரிசில் கொள்ளலெ னுவந்துநீ
இன்புற விடுதி யாயிற் சிறிது
25 குன்றியுங் கொள்வல் கூர்வேற் குமண
அதற்பட வருளல் வேண்டுவல் விறற்புகழ்
வசையில் விழுத்திணைப் பிறந்த
இசைமேந் தோன்றனிற் பாடிய யானே.


புறநானூறு -159.
திணை: அது. துறை: பரிசில் கடாநிலை. அவனை அவர்
பாடியது..

ஈன்றாள் கண்ட பசி

"ஈன்றாள் பசி காண்பான் ஆயினும் செய்யற்க
சான்றோர் பழிக்கும் வினை" (குறள் 656)

தன்னைப் பெற்ற தாய் பசியால் வாடுவதைப் பார்த்து மனம் வருந்தி வேதனைப்படும்பொழுதுகூட, சான்றோர்கள் பழிப்பதற்குக்குக் காரணமான இழிந்த செயல்களை செய்யக் கூடாது என்பர் வள்ளுவர்.

இக்குறளின் பொருளை புலவர் பெருஞ்சித்திரனாரின் வாழ்க்கையில் தான் நான் முழுமையாக உணர்ந்து கொண்டேன்.

சென்ற ஆண்டுகள் பல உண்டாதலின், இன்னும் போகின்றதில்லை எனதுயிரென்று சொல்லிக்கொண்டு வாழும் நாளோடு பலவாக வெறுத்துத் தான்பிடித்த தண்டே காலாகக்கொண்டு ஒன்றற்கொன்று அணுகப் பல அடியிட்டு நடந்து நூலை விரித்தாற் போலும் மயிரையுடையவளாய்க் கண்மறைந்து முற்றத்திடத்து மூப்பையுடைய தாயும் பசியுடன் வாடி தாம் உயிர் துறக்கும் நாளை எதிர்நோக்கிக் காத்திருக்கிறாள்!

உடல் மெலிந்த மனைவி

பசப்புற்ற மேனியுடனே நினைவு வருத்த வருந்தி இடையிலே எடுத்த பல சிறுபிள்ளைகள் பிசைந்து மெல்லுதலால் உலர்ந்த முலையினையுடையளாய் மிகவும் வருந்திக் குப்பையின்கண் படுமுதலாக வெழுந்த கீரையினது முன்பு கொய்யப்பட்ட கண்ணிலே கிளைத்த முதிராத இளைய தளிரைப் பறித்துக்கொண்டு உப்பின்றியே நீரை உலையாகக் கொண்டு ஏற்றிக் காய்ச்சி மோரின்றி அவிழாகிய உணவை மறந்து பசிய இலையைத் தின்று மாசோடு கூடித் துணிபட்ட உடையினளாய் அறக்கடவுளைப் பழித்து என் மீது அன்பு குறையாதவளாக வாழும் பெருஞ்சித்திரனாரின் மனைவி!

வாழ்க்கையின் பொருள்!

வேடர் சுடப்பட்டுக் கரிந்த புனத்தை மயங்க உழுத அகன்ற இடத்தையுடைய கொல்லைக்கண் ஐவனநெல்லோடு வித்தி இருட்சியுற அழகுபெற்றுக்கோடைமிகுதியான் ஈன்றலைப்பொருந்தாத தினைக்கு இழுமெனும் அனுகரணவொலியுடனே மின்னும் இடியுமுதலாகிய தொகுதியையுடைய மழை துளியைச் சொரிந்தாற் போலத் தந்த நினது புகழை வாழ்த்திப் பசியால் வருத்தமுற்ற எனது சுற்றமும் மகிழ,

மேம்பட்டு ஏந்திய தந்தங்களைக் கொண்ட கொல்யானையைப் பெறினும் முகமாறித் தரும் பரிசிலைக் கொள்ளேன்;
மகிழ்ந்து நீ யான் இன்புற விரையத் தந்து விடுவையாயிற் சிறிதாகிய குன்றியென்னும் அளவையுடைய பொருளாயினும் கொள்வேன்;

கூரிய வேலையுடைய குமணனே! இசைமேந்தோன்றல்!
நிற்பாடிய யான் கொல்களிறு பெறினும் தவிர்ந்துவிடுபரிசில் கொள்ளேன்; இருவர்நெஞ்சமுமுவப்ப, ஒக்கலுமுவப்ப உவந்து இன்புறவிடுதியாயிற் குன்றியுங்கொள்வேன்; அதற்பட அருளல் வேண்டுவலெனக் கூட்டி வினைமுடிவுசெய்க என்று வள்ளல் குமணனைப் புலவர் பெருஞ்சித்திரனார் பாடுகிறார்.

பாடல்வழியாக உயிருக்கு இணையானது தன்மானம்! அதனை பொருளுக்காக விற்கக் கூடாது என்னும் வாழ்வியல் அறம் உணர்த்தப்படுகிறது

ஒப்பீடு


அன்று பொருளில்லாவிட்டாலும் மதித்த தாய்! மனைவி!குழந்தைகள்!
இன்று பொருளில்லாவிட்டால் மதிக்காத தாய்! மனைவி!குழந்தைகள்!

அன்று வறுமையில் வாழ்ந்தாலும் மானத்தோடு வாழ்ந்தனர்!
இன்று செல்வநிலையில் வாழ்ந்தாலும் மானத்தின் பொருளறியாது வாழ்கின்றனர்!